Slim idee wordt praktijk

 

Een tijdje terug schreef ik er nog over, over het feit dat er in de zorg zoveel onnodig wordt verspild,  vooral door veel regelgeving en omdat zelfs een ongeopend pak verband of luiers niet teruggenomen mag worden, want je weet maar nooit… En tot hoeveel onnodige verspilling dit wel niet leidt.
Alleen in Nederland  blijken er jaarlijks al 100 miljoen euro aan medicijnen in de prullenbak te verdwijnen. Dat zou toch eigenlijk anders moeten en kunnen, vooral omdat sommige medicijnen peperduur zijn. Dat dacht  een slimme apothekersassistente, die deze verkwisting dagelijks met lede ogen aanzag, ook. Dus ontwikkelde zij het idee  om medicijnen per verpakking te laten sealen  en van een sensor te voorzien die de temperatuur van de medicijnen aangeeft,  want het grootste bezwaar voor het terugnemen van medicijnen is dat deze  niet te warm mogen zijn geworden, want dan verliezen ze hun werking. Sommige medicijnen mogen trouwens ook weer niet te koud staan.

Een simpele oplossing waarmee veel geld wordt bespaard en die inmiddels ook door de KNMG is overgenomen. Geld dat vervolgens de care weer ten goede kan komen: de dagelijkse zorg en aandacht voor kwetsbaren, zieken  en ouderen. 

Van slimme ideeën, oorspronkelijke geesten en creatieve oplossingen moeten we het volgens mij hebben in deze tijd. Door tegendraadse visies en mensen die ergens voor durven gaan, kan er een andere economie ontstaan, waarin waarden als delen, verbinden en samenwerken de boventoon voeren in plaats van het grote geld. En wie goed om zich heen kijkt, merkt dat er steeds meer van dit soort mensen komen. Zij starten vaak kleinschalige initiatieven, maar de kracht die ervan uitgaat is groot en werkt nogal eens als een olievlek. Waarschijnlijk is er binnenkort ook iemand die een systeem heeft bedacht waarmee we andere verband- en zorgmaterialen  al dan niet geopend kunnen retourneren of hergebruiken. Ik juich het toe.

Stadsbijen op het stadhuis

 

Het gaat slecht met de bijen. Door het gebruik van te veel pesticiden in onze land- en tuinbouw, maar ook in onze achtertuinen,  dreigen steeds meer bijen het loodje te leggen met alle kwalijke gevolgen vandien. Met name door het grootschalige gebruik van de zogenoemde neonicotinoïden krijgen bijen last van geheugenverlies en oriëntatiestoornissen, waardoor ze minder efficiënt stuifmeel kunnen verzamelen en de korf niet meer terugvinden. Een gebrekkige bestuiving heeft nogal wat gevolgen  voor onze voedselvoorziening, want bijen bestuiven maar liefst 70% van onze landbouwgronden. Vandaar dat de noodklok is geluid en er massaal  is geprotesteerd tegen het gebruik van deze pesticiden, wat in Europa tot een voorlopig verbod van een aantal bestrijdingsmiddelen heeft geleid.
Maar de financiële belangen van de producenten van deze middelen zijn groot, enorm groot, dus de strijd is nog lang niet gestreden. Bovendien zijn alle gebruikte landbouwgiffen ook niet zomaar uit ons ecosysteem verdwenen.  

Gelukkig zijn er ook mensen en instellingen die hier positieve initiatieven tegenover stellen. Zo zag ik van de week op de tv dat jongeren bewust bekend worden gemaakt met het vak van imker en een eigen bijenkast krijgen, want de meeste imkers zijn inmiddels vijftigplussers.  Ook in Nijmegen hebben meerdere organisaties de koppen bij elkaar gestoken, waardoor er deze week vier bijenkasten op het stadhuis van Nijmegen worden geplaatst. Het begin van een bijenkastennetwerk door heel Gelderland.

Nu is het houden van bijen in de stad niet nieuw, maar het bijzondere aan dit project is de samenwerking tussen zorg- en natuurorganisaties. Voor de cliënten van Iriszorg is het een unieke vorm van dagbesteding, die ze ook nog eens erg waarderen. Voor de Gelderse Natuur- en Milieufederatie draagt het  bij aan een gezonde populatie bijen in Gelderland. Directeur Vintges: ‘Het voordeel van de stad is dat bijen altijd wel voedsel vinden in parken en tuinen. Het groen in de steden is vaak diverser dan dat op het platteland. De bijen hoeven dus minder ver te vliegen.’

De gemeente Nijmegen is de eerste die de bijenkasten van IrisZorg plaatst. ‘Maar de bedoeling is dat andere gemeenten, bedrijven of bewoners ook hun dak of tuin beschikbaar  stellen’, aldus Ingrid Kerkvliet, een van de initiatiefnemers. ‘Hoe hechter  dit netwerk wordt, hoe beter het is.’