Plastic soep

Een hoopvol teken van de andere tijd waarin we leven, vind ik veel jongeren die vaak op een andere, meer open manier handelen en opereren dan de oude garde gewend is, bij wie het eigenbelang  en gesjoemel vaak vooropstaat, zoals ook weer blijkt uit de snoepreisjes waarop de heren van de Nederlandse Zorg Autoriteit zich uitgebreid trakteerden of de  enorme bonussen die de ‘topmannen’ van de woningbouwverenigingen zichzelf gaven.  

Neem bijvoorbeeld de 19-jarige Delftse student Boyan Slat, die een even simpele als ingenieuze installatie  bedacht om de wereldzeeën te ontdoen van de enorme hoeveelheid plastic waarmee ze zijn vervuild. Het idee hiervoor bedacht hij nota bene al voor zijn profielwerkstuk op de middelbare school. Inmiddels heeft hij een team van honderd mensen die zijn idee mee helpen verwezenlijken en probeert hij via crowdfunding het nodige geld hiervoor op te halen. 

Kortweg gezegd  bedacht hij een installatie die uit drijvende armen bestaat van zo’n 100 km. lang en 3 meter hoog. Door die op bepaalde strategische plekken aan de zeebodem vast te maken, wordt het gros van het plastic door de zeestroming als het ware vanzelf naar het punt van de V getrokken. Daar wordt het omhoog gepompt & opgeslagen en eens in de maand haalt een tanker het op. Het is een inventief systeem, waarmee hij  in vijf jaar tijd zeven ton plastic uit de oceanen hoopt te vissen. 

En hoe kwam hij hiertoe? Omdat hij zelf graag dook en schrok van het feit dat hij onder water meer plastic dan vissen aantrof. Dus heeft hij z’n studie eraan gegeven en is met zijn idee aan de slag gegaan. Door kennis, creativiteit, samenwerking en crowd-funding probeert hij zijn idee nu te realiseren.  

De kritiek van sommigen hierop is: och, dat gaat ‘m toch niet lukken en we zullen vooral ook zelf minder plastic moeten gaan gebruiken. Dat laatste is absoluut een feit, maar het is tegelijkertijd  zo negatief! Ik vind de hele aanpak van deze jongen van zo’n bevlogenheid  getuigen dat ik daar helemaal blij van word. Zo doken, toen hij zijn Tedx- talk over zijn uitvinding had gehouden, de media uit de hele wereld op zijn verhaal. Hij ging echter op geen enkele interviewvraag in, want hij moest eerst zijn wetenschappelijke data zien rond te krijgen. Als dat niet van de juiste spirit getuigt…  

Creatief en duurzaam

In een van de oude industriële gebouwen in Nijmegen, de inmiddels leegstaande Honig- fabriek, organiseerde de ASN-bank onlangs een avond over duurzaam ondernemen, waarop diverse nieuwe initiatieven werden belicht. Alleen van het hergebruik van zo’n oude fabriek word ik al vrolijk - al verdwaalde ik er wel - ook omdat er steeds nieuwe verbindingen en creatieve activiteiten ontstaan. Deze oude fabriek is een nieuwe hotspot geworden.  Jongeren die er een eigen restaurant runnen verzorgden deze avond de catering.
Ook het in de buurt gelegen voormalige Vasim-gebouw, nu de Cultuurspinnerij genoemd, is een dergelijke broedplaats met allerlei alternatieve  bedrijfjes, mensen en initiatieven op het gebied van cultuur en creatieve economie. Zo kun je daar Stadsboom vinden, een maatschappelijke onderneming waar jonge mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt middels leerwerkplekken een ambacht kunnen leren, Hierdoor kunnen ze ervaring opbouwen en zich straks op de arbeidsmarkt beter redden. Ook was er ooit een dag waarop de bakfiets als milieuvriendelijk vervoermiddel in alle vormen en maten te zien was.   

De bedoeling van deze avond was om een aantal duurzame initiatieven die door mensen zelf zijn genomen eens op de kaart te zetten. Sommige daarvan zijn door de ASN-bank ondersteund, aldus directeur Jeroen Jansen, maar ook om mensen te stimuleren dat het anders kan. Zo was er een ideeënbus, waar je duurzame ideeën kon droppen.

Duurzame oplossingen die deze avond aan bod kwamen, waren de Fair Phone, een mobiel waarbij de meest schadelijke metalen ontbreken. Healthy Seas, die spooknetten rond scheepswrakken opvist en tot garen verwerkt waarvan sokken worden gemaakt.  

Mariek Eyskoot hield een pleidooi voor eerlijke, duurzame kleding, want het kan toch niet zo zijn dat er elke  dag wereldwijd zo’n 30 miljoen mensen worden uitgebuit om ons aan te kleden. Waarom accepteren we nog dat onze jassen, jeans en jurkjes worden genaaid door mensen die daarvoor uren voor een hongerloontje moeten overwerken, terwijl het milieu vervuild wordt door overproductie en pesticiden? Waarom kopen we maar door, terwijl onze kast volhangt?

Gelukkig neemt de hoeveelheid eerlijk gemaakte kleding met de dag toe. Zo worden er inmiddels jurkjes van gerecyclede PET-flessen, bamboe of reststoffen gemaakt. Maar belangrijk is natuurlijk ook dat wij als consumenten bewuster kopen en niet steeds op de meest goedkope koopjes uit zijn.  Zelf heb ik een jaar geleden besloten om minder kleren te kopen en veel bewuster te kiezen voor iets wat mooi, met liefde of duurzaam is gemaakt en daar vervolgens lang mee te doen.