Met de tandarts praten kost geld

De gezondheidszorg wordt steeds meer een zakelijke markt met alle nare gevolgen vandien. En het is soms ook maar de vraag wie de gezondheidszorg duur maken: de patiënten of de aanbieders. De eersten krijgen vaak de schuld en dat is niet geheel onterecht, maar die laatsten kunnen er ook wat van. Het lijkt hen steeds meer om de duiten te gaan – de goede niet te na gesproken, want die zijn er gelukkig ook nog voldoende. Zo heb ik bijvoorbeeld een fantastische huisarts, die niet alleen erg bekwaam is, maar vooral goed kan luisteren, je altijd serieus neemt, maar tegelijkertijd niet meteen van alles uit de kast trekt.      

Een heel verschil met mijn tandarts, want die maakte het wel heel gortig.  Er was een misverstand over een afspraak. Daar werd al heel rigide mee omgegaan. Ook was er onterecht een dubbele afspraak gemaakt voor een consult bij de mondhygiëniste, waarvan de prijs tussentijds trouwens ook nog eens flink was verhoogd, want de tarieven waren immers een jaartje vrijgegeven.  Dat het een dubbel consult moest zijn, calculeren zij  blijkbaar meteen in, want dat levert geld op. Al bij al kreeg ik een flink gepeperde rekening. Toen ik daarover contact opnam met de assistente dat ik dit toch wel te gortig vond, verwees zij me door naar de tandarts. Maar als hij met mij  daarover zou praten, moest ik daarvoor wel betalen! Betalen … om even iets kort te sluiten?  Gekker moet het niet worden.

Maar ja, ik had het kunnen weten. Deze tandarts heeft een van de duurste panden in Nijmegen vol design meubels en is voortdurend aan het verbouwen. Dan weet je het eigenlijk wel. Hier moet vooral verdiend worden, maar met zorgverlening heeft ’t niets te maken.

Ik verlang terug naar mijn vroegere tandarts in Amsterdam, toen het geld nog niet tot in de hemel groeide. Gewoon een simpele praktijk, bestaande uit één ruimte, alle tijd en aandacht, en als er onverhoopt iets misging, werd dat rustig besproken of verholpen. Niet elke scheet werd gedeclareerd. Dát maakt de gezondheidszorg goedkoper.

 

Cadeaus die het verschil maken

November en december, de maanden waarin over ’t algemeen koud, guur en vroeg donker is. Maanden van binnen zitten, kachel of verwarming aan en van de cadeaus, want Sinterklaas en Kerstmis zijn in aantocht. Dus moet er weer druk geshopt worden.
Zelf houd ik daar helemaal niet zo van, want hebben we niet al veel te veel spullen? Ik zat net te bedenken waarmee ik mijn grote neef die ik voor Sinterklaas getrokken had, blij kon maken – ik zou ’t eigenlijk niet weten, want volgens mij heeft hij alles behalve vrije tijd en die is nu eenmaal niet te koop – toen de cadeaufolder van Oxfam Novib op mijn mat viel. En meteen veerde ik op en vond ik een cadeau bedenken weer leuk. Zij hebben namelijk een folder met cadeaus voor kinderen en mensen in ontwikkelingslanden: van een geit, een paar kippen en een koe tot een bijenkorf, oventje, gereedschap, zaden of  een emmer en zeep. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is wel iets wat zij kunnen gebruiken om een goed leven voor zichzelf op te bouwen. Zelfs handenwas les zit erbij.  

De dieren bijvoorbeeld geven niet alleen melk of eieren, maar ook mest die goed is om hun gewassen of tuintjes beter te laten boeren. En ze zorgen voor kleine varkentjes, geitjes of kuikens, die men weer kan doorverkopen, waardoor ook een ander de mogelijkheid heeft om z’n bestaan wat menswaardiger te maken. Het gaat om cadeaus die ertoe doen en die in hun leven het verschil uitmaken. Daar kan ik dan weer wél warm voor lopen.

Dus schoolmaaltijden voor mijn neef besteld. Want hoe werkt het? Jij bestelt zo’n cadeau  – er is een uitgebreide catalogus en website – en vervolgens stuurt Oxfam Novib een kaart naar jou of naar degene die jij hebt opgegeven met een uitleg wat dit cadeau voor het leven van iemand in een ontwikkelingsland betekent. Even simpel als doeltreffend. 

Een paar jaar geleden had ik het voor mijn broer en zijn vrouw ook al eens gedaan en die waren er enthousiast over. Ook nu merk ik weer hoe blij ik hiervan word. Niet dat zinloze gezoek naar hebbedingen of spullen die iedereen eigenlijk al heeft.  Maar een cadeau geven dat iets toevoegt in het leven van een ander.

www.oxfamnovib.nl/paktuit

Samenredzaamheid

De overheid trekt zich steeds meer terug en wil niet meer alles regelen en bedisselen voor haar burgers. Het wordt gepresenteerd als een stap voorwaarts, de mens is inmiddels geëmancipeerd genoeg en kan zelf de handen uit de mouwen steken, maar het is vooral ook ingegeven door de financiële crisis die tot bezuinigen noopt. Zelfredzaamheid is het toverwoord. Op zich prima dat mensen meer het heft in eigen hand nemen. Graag zelfs, want inmiddels is de neiging om aan de tiet van de overheid te hangen wel erg groot geworden. Maar dan liever niet onder de noemer zelfredzaamheid. Dat klinkt zo als ieder voor zich, waarin je het vooral zelf moet zien te redden, en ook bijna als een stapje terug. Maar we moeten vooruit en wel op een positieve manier.

Waar het in deze tijd op neerkomt, is volgens mij samenredzaamheid. Samen sta je sterk, samen kun je een boel voor elkaar boksen, of het nu gaat om gezamenlijk zonnepanelen op het dak zetten, een moestuin of natuurtuin bestieren, in de buurt samen met anderen je kinderopvang regelen of een kledingruilbeurs organiseren. Op allerlei vlakken zie je dat mensen hun  krachten, enthousiasme, visie, kennis en ervaringen bundelen en zelf aan de slag gaan. En door het World Wide Web is dat ook nog eens erg gemakkelijk geworden. Je bent zo met elkaar verbonden.

Misschien is internet wel de metafoor voor de weg die we als samenleving en mensheid momenteel gaan. Namelijk om ons op allerlei vlakken te verbinden met anderen en zo de dingen te realiseren die wij belangrijk vinden. Niet ieder op eigen houtje, maar juist samen, omdat je dat sterker, slagvaardiger en vrolijker maakt. Het doet goed om deel te zijn van een gemeenschap, om te ervaren dat je dingen voor elkaar krijgt die voor jou waardevol zijn, die je leven veraangenamen en vergemakkelijken zonder dat je aan honderd en één voorwaarden en eisen moet voldoen. Ook niet voornamelijk gedreven door economische motieven of geldelijk gewin, maar omdat je je eigen leven, buurt, werk en gezondheid wil vormgeven volgens waarden die er voor jou toe doen.

Jongeren doen het al op grote schaal en heel vanzelfsprekend. Zij weten niet beter dan dat je via internet voor veel vragen, initiatieven, ideeën of  problemen binnen no time anderen  kunt mobiliseren.  En juist dat gemakkelijke uitwisselen maakt saamhorigheid en gemeenschapszin mogelijk.  Samen is meer!  Daar ben ik van overtuigd.