Eerst buurten, dan zorgen

De zorg blijft een zorgenkindje, alle goede voornemens en veranderingen ten spijt. En dat terwijl mensen steeds ouder worden en vaak dus meer zorg nodig hebben. Die zorg wordt wel gegeven, maar  nogal versnipperd.
Dat komt vooral door het marktdenken, waarvan de zorg doortrokken is.


Er zijn door de overheid, ambtenaren en zorgverzekeringen heel veel regels bedacht en opgesteld, die soms tot een gekmakende hokjesgeest in de thuiszorg leiden. Hierdoor hebben we een ingewikkeld zorgsysteem gekregen, waarbij het kan gebeuren dat de boterham klaarzetten alleen uit de Wet Maatschappelijke Ondersteuning wordt betaald, maar dat stukje brood bij iemand in de mond stoppen door de Algemene Wet Bijzondere Ziektekosten. Gekker moet het toch niet worden!









Door die overdaad aan regelgeving kan het dus gebeuren dat de ene verzorgende een wond komt verzorgen, een ander om de steunkousen aan te trekken en weer een ander om het huishouden te doen. Dat is niet alleen frustrerend  en gekmakend voor de mensen die het  moeten uitvoeren, maar zeker ook voor hen die dit moeten ondergaan en hieraan willoos overgeleverd zijn. Zij hebben vaak behoefte aan echte aandacht en aan contact: even een praatje maken, iets gezelligs doen of onder hoede van de ander buiten een wandelingetje maken. Heel vanzelfsprekende, menselijke dingen, die zowel door de zorgvragers als de zorggevers worden gewaardeerd, zo blijkt telkens weer. En die het welbevinden van mensen ten goede komen.








Het is niet te begrijpen dat de zorg elke keer weer wordt opgetuigd, maar dat de bureaucratie er binnen de kortste keren toch weer in sluipt, waardoor alle goede voornemens ten spijt de zorgbehoeftigen daarin niet echt centraal staan. Dat komt mede omdat alle handelingen en interventies tot in detail in protocollen zijn geregeld. Hierdoor wordt er soms meer uitgegeven aan administratie en management dan aan de mensen die zorg nodig hebben. Je vraagt je af waarom dat nog steeds zo moet, terwijl het ook heel goed anders kan!







Dat heeft Buurtzorg wel bewezen dat inmiddels aan een onstuimige opmars bezig is. Hun slogan is: eerst buurten, dan zorgen. Zij stellen menselijkheid boven bureaucratie en hebben als uitgangspunt dat de mensen zo verzorgd moeten worden dat ze niet buiten de gemeenschap komen te staan. Een prachtig en werkbaar uitgangspunt. Hopelijk wordt hun opmars niet gestuit, want zo’n nieuweling is voor de gevestigde belangen vaak een bedreiging.


Maar Jos de Blok heeft een visie en en missie en zet gewoon door. Ook omdat hij weet waar hij en zijn medewerkers voor staan.