Minder medicaliseren

We hebben natuurlijk een goede gezondheidszorg in Nederland, zeker als je het met andere landen vergelijkt, maar er gaat jaarlijks wel  94 miljard euro in om. Dat is geen sinecure en moet goedkoper kunnen, vinden ook veel artsen.

Vaak wordt er gezegd: het toenemende aantal ouderen maakt de zorg duur, maar dat blijkt in de praktijk niet te kloppen. Slechts 15% van de zorgkosten wordt aan ouderen besteed. Ook met de patiënten praten of overleggen maakt de zorg niet duur, want daardoor zien ze nogal eens af van schadelijke behandelingen. Integendeel, de prijs lijkt juist te stijgen wanneer er snel tot een behandeling wordt overgegaan

Volgens kenners en een  groot aantal artsen  zou een derde van de kosten bespaard kunnen worden wanneer artsen en behandelaars meer met de mensen praten en deze betrekken  in het proces en de eventuele behandeling. Dat gebeurt echter nog nauwelijks.  Door dat wel te doen zou je de behandeling meer kunnen laten overgaan in begeleiding. In plaats van: u vraagt, wij draaien, kan men dan overleggen wat wel of niet zinnig is. Wanneer artsen de tijd nemen om met de patiënt te praten, worden er andere beslissingen genomen, zo leert de ervaring en ontstaat er meer ruimte om af te zien van een behandeling die veel schade of toxatie veroorzaakt.

Bovendien worden er in een ziekenhuis veel dingen voor de zekerheid gedaan. Screeningen of echo’s worden bijvoorbeeld nogal eens dubbel gedaan. Bij mensen die in het ziekenhuis liggen wordt uit gewoonte elke dag bloed geprikt, terwijl dat eigenlijk een overbodige handeling is, maar desondanks doet men het uit gewoonte toch. Volgens de cijfers is het maar liefst bij  30 tot 50% van de behandelingen onduidelijk of deze wel voldoende resultaat opleveren. Wat daarin meespeelt, is dat artsen in het huidige systeem voor verrichtingen worden betaald. En ja, dan vinden ze ook meer plaats en wordt er niet altijd even efficiënt mee omgegaan. Buisjes in de oren bij een kind en diens amandelen knippen kan bijvoorbeeld gemakkelijk tijdens één bezoek worden gedaan. Dat is gemakkelijker en veel minder lastig voor het kind en de ouders, maar gebeurt in de praktijk nauwelijks.

Natuurlijk spelen de patiënten hier ook een rol in. Die zeggen nogal eens: ik heb ervoor betaald, dus ik heb recht op die behandeling of dat medicijn. Los van dat het een irritante houding is, maakt deze de zorg onnodig duur. Een beetje meer naar het grotere plaatje kijken zou op zijn plaats zijn.